عشق ، مثل حبابیه که معلقه !

دوس داری بگیریش تو دستات...

آروم دستتو واسش فرش میکنی...

هرجا میره تو هم دنبالش میری...

تا اینکه آروم میشینه رو دستات...

لبخندی نا خودآگاه می زنی و

به لرزشای محسوسش نگاه میکنی...

ناراحت از نبودنش ، مراقبی که یه وقت بهش آسیب نرسه...

مثل خودت...مثل چشات مراقبش می مونی...

اما یهو یه باد... یه حادثه ی ناگهانی

اونو... حبابو نابود می کنه...

یهو به خودت میآی و میبینی

از دستت رفت...

جایگزینی هم واسش پیدا نمیکنی...

واسه حبابی که با رنگای رنگین کمونیش مسحورت کرده بود...

نمی دونی باید چیکار کنی!!!

چشم می چرخونی تا یه ردی ازش پیدا کنی...

مگه حباب ، ردی پررنگ از خودش جا میذاره؟

خوشحال میشی با دیدن رد کمرنگی که جا مونده ازش...

دوباره ، همه ی حواستو به اون می دی تا یه وقت از بین نره

یا اینکه رد گم نکنه!!!!

اما یه وقتی که نمی فهمی...

مثل وقتی که خوابی ، هیچی ازش نمی مونه...

بیدار میشی و می بینی حریمی که واسه حبابت گذاشته بودی هم نتونسته جلوی رفتنشو بگیره...

به خودت لعنت می فرستی که چرا حواستو بیشتر جمع نکردی...

شاید مانع از رفتنش می شدی...

اما... بعد یه مدت می گی : شاید باید میرفت... یا اینکه شاید برگرده...

اما می دونی از برگشتن خبری نیست و  یه حباب دیگه هم نمی تونه بمونه !

به این فکر می کنی که حبابو نمی شه محدود کرد...

با خودت می گی : حباب ها موندنی نیستن...

اگرم آزاد و رها بذاری بره ، دیگه نمی تونی بدستش بیاری و شاید سخت رنج بکشی...

چند مدت می گذره و یه حباب دیگه جلو راهت سبز می شه!!!

اما تو با یاد آوری این جمله : "حباب ها ماندنی نیستند..."

با تلخند از کنارش می گذری و...

 " بانوی بهار"