جاده بی تو واسه من راهˏ پر از درد و غمه

جاده ی خاطره هات مسیرˏ هر روزˏ منه

 

میرم اما تو چشام یخ زده آخرین نگات

تا همیشه می مونه چشمای عاشقم برات

 

میرم اما خاطرت می کشه قلبمو یه روز

دلˏ بیچاره ی من رفتنی می سوزه بسوز

 

خسته ام از تلخیه بازیه سردˏ روزگار

بیا مثل اون روزا سر روی شونه هام بزار

 

تپشˏ قلب من از گرمیه دستاته هنوز

نفسم بودن من بندˏ نفس هاته هنوز

 

کاش میشد نگاهˏ تو حرف دلم رو بخونه

قلب مهربون تو بیاد کنارم بمونه

 

میشد از بودن ما کنار هم خاطره ساخت

خاطرات من و تو با رفتنت رنگشو باخت

 

بی تو با من می مونه کابوسˏشبهای دراز

زندگی برای من پر میشه از حس نیاز

 

کاش میشد رویای عشق با بودنت جون بگیره

ولی دیره حالا که قلبˏ من امشب میمیره

 

تو سکوت این اتاق دستای مرگو میگیره

تا ابد با چشم خیس خواب نگاتو میبینه

سهیل پیلتن

خاطره هرجا که بری خاطره هات مالˏ منه

تو شب رهایی از حصار غم یاد چشات بالˏ منه

برو اینجا بین این ادمکا جا واسه خوبیات نبود

قلب سنگˏ  روزگار وجود مهربونتو از من ربود

حالا من موندم و این اتاق و این سنگینیه خاطره ها

یه طرف سکوت و درده یه طرف تحمل فاصله ها

فاصله برای ما یه راه دوره که بدون انتهاست

چه پیاده چه سواره فاصله بین من و تو تا خداست

اشک و حسرت توی چشمام میگه از قصه غمهام

من به عهدم موندگارم بی تو تا همیشه تنهام     

پشت پرچین سیاهی توی دست بی قراری اسیرم

کاشکی یک شب وقتی خوابم خیره به نگاه نازت بمیرم

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سهیل پیلتن

 

آوازی که مرا نیمه شبان می خواند

بروجودم می نشیند و جدایم می کند زهست

غم این دقایقم رابرمن

جاری می سازد درخون بی آلایش من

می سازد زمن همان شب زنده داری

که دارد وهم سرد قصه های سرنوشت

از ابتدا بوده وهست

درمن ودرعطر سحر آمیز شبهای زرد

گله ایی نیست که چرا

در فضای آری از آنچه می خواستم

نشسته ام و غبطه می خورم

به شبهایی که دوست داشتم

طور دیگری باشم

 

روزگارو این طنین سازهای گوناگون

آیا نوایی که من انتخابش کردم

جزاین صدای رساتری نداشت؟ 

آیا این روزگار

برای فقیران بی شام مانده

شام بی منتی نداشت؟ 

کجاست روزنه ایی که از آن

نور تازه ایی آید

که انزوای کوچه تنهایش هم 

سوی باغ میوه ایی باشد

ویا خوشبختی خواب آلوده اش را

شود باضربه ایی بیدارو مدهوش کرد

 

چه می شد ؟

اگر قرار بر  , گم شدن باشد

در این حس گم می شدم هردم

و پیدا می شدم در آن

زمانی که چشمی مرا خواند.

ساقیا امشب صدای ساز تو با ساز من همساز نیست

یا که من بسیار مستم

یا که سازت ساز نیست....

روزگارا که چنین سخت به من می گیری

باخبر باش که پژمردن من آسان نیست

گرچه دلگیرم از دیروز،گرچه فردای غم انگیز مرا می خواند

لیک باور دارم

داشته هایم کم نیست،دلخوشی ها کم نیست

زنگی باید کرد...

                    .... :  در روزگاری که خنده مردم از زمین خوردن توست ، برخیز تا بگریند...
                                                                   
                                                                              کوروش کبیر...

بهش بگین...
اون همین جاست
همین نزدیکی...
کاش بدونه
باید بدونه چرا رفتم
من هنوزم باورش دارم
به خاطر چشم هاش رفتم
باید می رفتم
کاش بدونه همین نزدیکی هام
کاش بدونه ازش دور نیستم...
حتی به فاصله یک کلام
یعنی اون هم من رو باور کرد و ...
کاش لحظه دیدار به اندازه ثانیه های تنهاییم بود
من هنوز هم باورش دارم
ولی...
مجبور به رفتنم کرده اند
باید بروم
این بار تنها...
کاش لحظه ای به من بیندیشد
به او بگویید دوستش دارم
شاید در آرمان شهری دیگر نیمه ای از او را یافتم
کاش میشد رسم این دلخوشی به سویی دیگر ختم شود
اما...
من از زخم دوباره روزگار می ترسم
جای این زخم بر تن نحیفم به یادگار مانده
کاش این را بداند...
او همین جاست
و من از آن تنهایی
هنوز هم باد در میان دستانم زوزه می کشد
ناله هایش برای من است
کاش این را بداند
دل من از سنگ نیست
من از زخم این روزگار می ترسم
فقط...
به او بگویید دوستش دارم