هنوز با یادِ تو خیسه

چشای سرد و خاموشم

تو رفتی و نشد هرگز

نگاهِ تو فراموشم

غروبِ مبهمِ چشمات

غماشو تو دلم پاشید

دیگه خوابم نبرد وقتی

چشای عاشقت خوابید

تو خوابیدی و بیداری

تو چشمای تو خوابش برد

دل بی طاقتم هر شب

تو رویای نگاهت مرد

قلم گریون شد و لرزید

رو کاغذ بغضشو بارید

به اسمت که رسید آروم

یه گوشه تا ابد خوابید

تو نیستی و همین تقدیر

واسه من حکم کابوسه

تو گوشم هر شبو هر روز

صدای زنگ ناقوسه

داره هر لحظه این کابوس

به من نزدیک تر میشه

جهانِ سرد و تاریکم

داره تاریک تر میشه

تو دنیایی که تو نیستی

پر از تشویش و بحرانم

سحر نزدیکه اما من

حوالی ی یه پایانم

...

سهیل پیلتن

به گذشته بر میگردم

یه شبِ مهتابی و سرد

به سکوتِ سایه یِ مرگ

به حریمِ ساکتِ درد

به گذشته بر میگردم

با چشایی که نخوابید

طرحِ بی رنگِ خیالو

رو تنِ ترانه پاشید

من تووی گذشته مووندم

تو به آینده رسیدی

بین اینهمه شلوغی

منو توو گریه ندیدی

پیش خورشید نگاهت

دارم اهسته میسوزم

چی توو قلبم جا گذاشتی

که دلم تنگه هنوزم

به گذشته بر میگردم

تا بشه دوباره خندید

واسه یه لحظه ی کوتاه

بشه لبخنِد تو رو دید

به گذشته بر میگردم

به تبِ سردِ حضورت

به سرابِ ارزوها

به دلِ همیشه دورت

توی تاریکی  محضم

اینجا خواب شب پریده

چشم من دوباره خیسه

وقتی خوابتو ندیده

همه ی خاطره ها رو

بی تو امشب دوره کردم

دنبالِ ردِ نگاهت

به گذشته بر میگردم

...

سهیل پیلتن

پاییز که از راه می آید دلم بی اختیار هوای رفتن میکند گوشِ جان میسپارم به لالایی باد و آرام آرام در سکوتِ شبی بی انتها محو میشوم

این شبِ خسته

آبستنِ رویاییست که در اعماقِ تاریکِ سکوت غرق شد...

سهیل پیلتن

پ ن : درود خدمت تمام دوستان عزیزم امیدوارم ایام به کامتون باشه و همیشه شاد باشین

برای مدتی طولانی

به ناچار برای ادامه تحصیل به جایی دور از خانه خواهم رفت که احتمالا چند وقتی اینترنت نخواهم داشت

از اینرو لازم دونستم از دوستان عزیزم برای همه محبت هاشون تشکر کنم و برای حضور کمرنگی که در اینده پای کارها و نوشته هاشون خواهم داشت عذر خواهی کنم امیدوارم که خیلی زود باز در جمع شما بزرگواران و عزیزانم باشم

برای همه شما ارزوی موفقیت میکنم

ارادتمند شما سهیل پیلتن

آخرین ایستگاه

تو خندیدی و بغض کردم

چقد(ر) این لحظه ها سخته

همونی که تو رو داره

چقد(ر) این لحظه خوشبخته

به چشمات زل زدم تا که

تو چشمای تو ماتم برد

به تو فک(ر) کردم و

سردرد

گرفتم تا که خوابم برد

به تارِ عنکبوت هر شب

توو رویای تو چسبیدم

رو تختِ خوابِ تنهایی

همش خوابِ تو رو دیدم

مثِ یه بختکِ غمگین

رو بختِ گریه افتادم

تو میری و نگاهِ تو

نمیره هرگز از یادم

***

من و تو سهم هم نیستیم

ولی ما یادِ هم هستیم

برای مرگِ این احساس

من و تو هردو همدستیم

***

رو گونه قطره ی اشکم

تمومِ خواهشِ من بود

تو ذهنم تک تکِ حرفات

یه کابوس قبلِ رفتن بود

تو چشمای تو میبینم

بعیده موندنی باشی

دلم شور میزنه رفتی

مبادا تو دلی جاشی

من اینجا آخرِ خطم

نمیشه بی تو برگردم

تو راهِ آخرین ایستگاه

تو خندیدی و بغض کردم

 ***

من و تو سهم هم نیستیم

ولی ما یادِ هم هستیم

برای مرگِ این احساس

من و تو هردو همدستیم

***

سهیل پیلتن

هرگز از عمق نگاهم نخواهد خواند شعرهایی را که هر شب در خیالش سرودم

فرشته ها

هیچ وقت

مردم عادی را نمی بینند

...

سهیل پیلتن

مثل یک جنگل سوخته پر از خاکسترِ خاطراتم

تنم گورستان درختانیست که دیگر هراسی از آمدن زمستان ندارند

پشت پرده های شب دیگر انتظارِ هیچ بهاری را نخواهم کشید

باران ببارد یا نه فرقی ندارد

برای من

دیگر این خاک بوی زندگی نمیدهد...

سهیل پیلتن

بهانه ای برای کنار هم بودنمان امیدوارم که دوست داشته باشین

ما خودِ دردریم

زمین خوردیم و یه دنیا

به ما با طعنه خندیدن

سیاهی های دنیا رو

همه از چشمِ ما دیدن

ما ها تصویرِ رویا رو

فقط تو خوابمون دیدیم

توی این زندگی تنها

من و تو دردو فهمیدیم

تو چشمای سیاهِ شب

همه دنبالِ مهتابیم

به امیدِ یه روز خوب

شبو با گریه میخوابیم

به جرمِ زندگی کردن

تو بندِ غصه توبیخیم

تو سطلِ زندگی مثِ

زباله های تاریخیم

ماها خاکسترِ سبزیم

توی این جنگلِ سوخته

سیاهی رنگِ چشماشو

روی دنیای ما دوخته

تو فیلمِ زندگی مثِ

کمدی های غمگینیم

یه دنیا غرقِ بیداری

ماها تو خوابِ شیرینیم

ما جاده های مشکوکیم

که میرن سمتِ بیراهه

تو دنیای سیاهی که

پر از گوداله و چاهه

به رسمِ روزگار هر روز

ما دردو زندگی کردیم

دیگه راهِ علاجی نیست

تا وقتی ما خودِ دردیم

سهیل پیلتن

شبِ زنجیری وحشی

تو آغوشِ سحر مرده

برای دیدنِ فردا

یه عالم خوابشون برده

باید بد باشی این روزا

که خوبی قاتلِ بخته

بقدری بد شده اینجا

که حتی باورش سخته

رو سقفِ روزگار انگار

نشسته سایه ی بختک

به پوچی میرسه راهِ

تمومِ لحظه هات تک تک

شب و روز شکلِ همدیگن

تا اینجا مرزِ کابوسه

تولحنِ آخرین فریاد

صدای برجِ ناقوسه

هوای خونه تب کرده

چشای پنجره خیسه

ببین دستای این کابوس

توی دستای ابلیسه

محبت کن ولی اینجا

محبت مفت نمی ارزه

توی این زندگی گاهی

محبت آخرین مرزه

میخوام فریاد بشم اما

لبای این صدا بستست

بقدری بغضشو خورده

که از طعمِ سکوت خستست

رفیق این جاده رو برگرد

که اینده پره درده

یه روزی با خبر میشی

که دنیا خودکشی کرده

...

سهیل پیلتن

باز سحر رو سر بریدن شب شبِ مهتابِ امشب

شب شبِ جشنِ سکوتو چشمای بی خوابِ امشب

ساده بودن بره هایی که شدن تسلیمِ گرگها !

سینه ی عشقو دردیدن شب شبِ خونابِ امشب

پر شده از بوی لاشه این فضای سرد و مسموم

سیلِ طغیان کرده ی ما راهیه مردابِ امشب

با صدای بی صدایی آخرین فریادِ درد مرد

خوابِ شب سنگینه وقتی تیغ دستِ قصابِ امشب

روز ما تاریکه خورشید یه دروغِ کودکانست

چهره ی خاموشِ این شب پشتِ یه نقابِ امشب

رفتیم این راهو که آخر به رسیدن نرسیدیم

بی خبر از اینکه این راه رو به یه سرابِ امشب

از قفس تا اوجِ پرواز معنیِ آزادی درده

وقتی سهمِ مرغ آزاد پنجه ی عقابِ امشب

دست پا نزن که اینجا غرق شدن راهِ نجاته !

رو سرِ تاریک این شهر سایه ی عذابِ امشب

 سهیل پیلتن

درود این ترانه رو با مهر تقدیم میکنم به دوست عزیز و بزرگوارم فرامرز فرحمهر که میدونم این روزا مورد بی مهری خیلیا قرار گرفته

امیدوارم که هر چه زودتر مشکلات پیش روی کتابش حل بشه و بتونیم این کتاب رو تهیه کنیم و از خواندنش لذت ببریم

باور خالی

من از آغازِ این پایان رو سقفِ غصه آوارام
یکی امشب تموم میشه توی چشمای بیدارم
مثِ یه کوچه ی بن بست تهِ این قصه میمیرم
ولی آینده ی دردو روی این صفحه میچینم

مثِ یه بهمنِ سنگین پر از زخمِ  زمستونم
به ظاهر سالمم از تو  خراب و خرد و داغونم
دارم آهسته تن میدم به این دردای اجباری
یه زخمی رو تنم مونده مثِ زخمی که تو داری
***
از این شبهای طولانی دیگه راهی به فردا نیست
تو میدونی که درمونی برای زخمِ دردا نیست
من و تو فکرِ هم نیستیم همیشه قصه این بوده
میون اینهمه تنها دروغی بدتر از ما نیست
***
نمونده راهِ آغازی کنارِ تابلوهای ایست
من از آخر شروع میشم که اینجا ابتدایی نیست
دلا زخمیه پاییزن بهار از قلبِ ما رفته
نشسته سایه ی وحشت توی هر روزِ این هفته

به امروز اکتفا کردیم که امیدی به فردا نیست
ببین تصویری جز دیوار از این پنجره  پیدا نیست
تمومِ باورم پر شد از این تصویرِ پوشالی
که قابِ لحظه های من شده از باورم خالی
***
سکوت ما رضایت نیست تو میدونی که اجباره
تو میدونی که این کابوس، شبِ این قصه بیداره
یه دنیا درد و غم پاشید تو قلبِ خستمون اما
چشای بسته ی ماها هنوز در حالِ انکاره
***
سهیل پیلتن