همه چیز تکراریست...

روزها خورشید می سوزاند و شب ها ماه می گریاند،

صبح ها زل زدن به استکان چایی که خورده نمی شود از تنهایی

وعصرها میز چوبی و کافه و صندلی خالی و فنجانی قهوه ی مااسیده و سرد،

هیچ اتفاقی نمی افتد،

هیچ اتفاقی تا معنی زنده بودن بدهم

مثلأ اینکه؛ ناگهان صدایم کنی و بگویی:

"من برگشتم"

اینجا سرزمین واژه های وارونه است:

جایی که"گنج" "جنگ" می شود !

  !!!"درمان" نامرد" و "قهقه" "هق هق"اما

دزد" همان "دزد" است" ،

 "درد" همان "درد" است

 و

"گرگ" همان "گرگ" است

آری: سرزمین واژه های وارونه،

سرزمینی که"من" "نم" زده است،

"یار" "رای" عوض کرده است،

"راه" گویی "هار" شده،

 "روز" به "زور" می گذرد،

"آشنا" را جز در "انشا" نمی بینی

 و چه "سرد" است این "درس" زندگی

اینجاست که "مرگ" برایم "گرم" می شود

چرا که "درد" همان "درد" است ...

پ.ن: چندیست که حضور دوستان در محفل کم رنگ شده است، به ویژه شیما که شاید به علت مشکلات مدتیست در جمع ما حضور ندارند.امیدواریم هر چه زود تر به جمع ما برگردند.

خداوندا این مردم بیش از پیش به سبد کالاهایت نیازمندند!!!  سبدی پر از محبت و دوستی به جای سردی و دشمنی، مردی و دلسوزی به جای نا مردی و خشونت، تا هرچه را که برای خود میخواهند برای هم نوعان خویش نیز بخواهند.

خدایا سبد کالاهایت را بر ما فرود آر، آمــــــــــــــــــــــین .

کافـــر اگــر عــاشق شود بی پرده مـــومـــن میشود ...

امـــــــــــــا ...

"مــــــــــن"

آن روز کافـــر شــدم که دستم روی قـــرآن بـود

و جــــان "تــــو" را قســم خــوردم ...

مثل:

آتش زیر خاکستر می ماند

گاه شعله می کشد

و

همه ات را آتش میزند ...

....

"دلتنگی" در دلنوشته اش استعاره ای باشد از "او"

                                                        و "من" مستعمره ای باشم برای "او"

"او"یی که رفت و حتی فرصت دفاع از اشتباهم را به من نداد اشتباهی که شاید آنقدری که او تلخ میپنداشت نبود و شاید هم بود و حرفهای من توجیهی بیش نیستند....

محکوم به دروغم کرد غافل از آنکه تنها دروغم آخرین حرفی بود که بخاطرش محکوم شدم و آن حرف ریشه در احساسات آنی من داشت و افسوس باقی ام را به دنبال...

افسوس!

 

کلاسش تمام شده، منتظر دوستش است تا بیاید و باهم راهی خانه هایشان شوند. حال و هوای عجیبی دارد،سردی هوا را انگار احساس نمی کند که اینگونه خود را در مقابل سوز باد قرار داده، گویی سوز دلش گرمش میکند!! در تمام طول مسیر غرق در افکار خود است و با دوستش گرم نمی گیرد، این بار دفعه اولیه که ایستادن پشت چراغ قرمز برایش دلنشین است و آن را فرصتی می داند برای خلوت کردن با خودش... هرچه میخواهد خودش را از افکار "او" جدا کند نمیشود و تا بخود می آید، میبیند همه و همه ی افکارش درباره ی "اوست" و این ها برایش شیرین است. به خانه میرسد، مادرش را گرم تر از قبل می بوسد و خودش را در بغل مادرش جا می دهد، که با تعجب مادرش همراه است ولی به روی خودش نمی آورد....طبق عادت همیشگی به سمت اتاق و بعد هم به سمت کامپیوتر می رود، به نت وصل میشود و به محفل می رود. مثل همیشه پست ها را می خواند ولی می داند هیچکدام پست های "او" نیست....آری چندی ست که دیگر پست های "او" را نمی بیند، جر و بحث هایشان بیشتر درباره ی نت بود و اغلب هم مخالف با نت رفتن "او"!!!!!! حال، نمی دانست باید خوشحال باشد یا ناراحت. فردا پنجشنبه است و سرخاک می رود.صبح روز پنجشنبه همان حال و هوای دیروز را دارد، همه اش تمام وقتش را تلف می کند و منتظر این که عصر شود و برود سرخاک. رفتن به سرخاک همیشه بهش آرامش خاصی می داد اما این بار فرق داشت، باز همان افکار و خاطرات. اولین بار صدایش را در راه برگشت شنیده بود و بقول "او" کاملا رسمی، از آن روز سه سال گذشت !! احساسی ما بین اظطراب و دغدغه و آرامش دارد!!! به خانه می رسد، اندکی خودش را با کتابهایش سرگرم می کند و اندکی غذا مزمز کرده و به سمت اتاق و تخت خوابش که در گوشه اتاق قرار دارد، نیمه های شب بیدار می شود و دوباره همان افکار!!! صدای اذان صبح به گوشش می رسد، وضویش را میگیرد و نمازش را می خواند و در آخر هم همه را دعا می کند اما این صبح "او" را بیشتر دعا می کند!!! عصر جمعه حال و هوایش بدجور گرفته است. به حمام می رود، بازهم همان افکار،تلاش می کند که خود را دیگر درگیر آن افکار نکند، ناگهان صدای تبل شاه حسین گویان به گوشش می رسد. این بار بغضش می شکند و اشک هایش زیر دوش حمام ناپدید می شود....انگار قرار است "او" و افکارش همیشه باهم باشند.... آری، "او" را نیز همانند مادرش دوست می دارد...

یاحسین، به حرمت زهرا (س)، زهرایش غمگین نباشد.

"الســـــــــــــــــــلام و علیــــــــــــــــــــک یا ابـــــــــــــــــــا عبـــــــــدالله"

زمین خالی شد از عشق

یا من چشم و دلم سیره

که برق چشمای هیچکس

وجودم رو نمیگیره

زمین خالی شد از عشق

یا دستای تو در کاره

که تو خلوت من

غیر از خیالت پا نمیذاره

زمین خالی شد از عشق

یا من تو فکر تو مودم

شبی که عطرتو بردی

نگفتی که برو ؛ موندم

تو این صندلی خالی

تو رویامم نمیشینی

یه عمر روبروتم من

ولی من رو نمیبینی

نمیبینی شکسته ام

نمیبینی چقد خسته ام

خیالت راحت خوبم

خیالت راحت هستم

برای موندن عطرت

درای خونه رو بستم

تو فک کن حال من خوبه