دیشب من و "تقدیر" و"سرنوشت" باهم بودیم ، کلی درد دل کردیم باهم  و سخن ها گفتیم از هر دری .

"سرنوشت" رو کرد به تقدیر و گفت :    سرنوشت : تو هیچ کاری نمی تونی براش انجام بدی ؟

تقدیر : خودت می دونی که ... شدنی نیست . از این گذشته ، همه چیز که دست من نیست .

سرنوشت : یعنی ... هیچی دیگه ...  نه ؟

تقدیر : هیچیِ هیچی هم که نه ، بعضی کارها دست "قسمت" هست دیگه .

سرنوشت : "قسمت" ؟    تقدیر : آره "قسمت" . باید با اون هم صحبت کنی .

حق با "تقدیر" بود . نه او و نه "قسمت" هیچ کدوم قادر به انجامش نبودند .

خوب که نگاه می کردم هم فاصله ی سنی ما زیاد بود و هم اینکه او مجرد بود و من زنم را طلاق داده بودم و دو تا بچه هم داشتم . 

من خودم قانع بودم اما "عشق" همیشه  "وسوسه" می کرد که "تقدیر" و "سرنوشت" را دور بزنم ، چیزی که اصلا شدنی نبود .

"تقدیر" گفت :  بعضی "آرزو" ها  روی  "قسمت" تاثیر می ذارن .

گفتم : خب ، یعنی چی ؟   گفت : تو اصلا "آرزوی" اونو داری ؟    گفتم : آره ... همیشه ... ولی ....

"آرزو" هم وارد شد و به جمع ما پیوست و گفت :    داشتید غیبت منو می کردید ؟ خودم شنیدم ... نزنید زیرش ...

"سرنوشت" کمی ماجرا را برای او توضیح داد و گفت : حالا تو کاری از دستت برمیاد یا نه ؟

"آرزو" گفت : چیز "محالی" نیست اما کمی سخته ....  ولی ... شاید من بتونم کاری براش انجام بدم .

گفتم : چطوری ؟ چه کاری از دست تو برمیاد آخه ؟

"آرزو" گفت : یه آرزو بکن .

گفتم : می ترسم ... خودت یه کاری بکن .

"آرزو" خیلی راحت گفت :

ببین چی میگم ! خودت هم خوب می دونی که در شرایط عادی اون کار شدنی نیست .

نه پدر و مادرش قبول می کنند و دختر به تو می دهند و نه اینکه اصلا خودش راضی می شه .

من می تونم آرزو کنم که او خیلی زود ازدواج کنه و عروسی بگیره و چند ماه بعد ، از شوهرش جدا بشه و طلاق بگیره .

اون موقع شاید پدر و مادرش هم راضی بشوند که اون با تو ازدواج کنه ،

چون دوست نخواهند داشت که دختر طلاق گرفتشون خیلی زیاد تو خونه بمونه از ترس حرف مردم ...

گریه کردم و سر "آرزو" داد زدم و گفتم :

نه .... اصلا .... من از خیرش گذشتم و راضی به این زندگی شوم نیستم برای او ...

دست "آرزو" را گرفتم و برای آن دختر مجرد آرزوی بهترین ها را کردم ...