عشق امیدوارت می کند

                                                     حتی اگر بدانی

                                                                      یک روز به زندگی ات مانده

                        سرمستت می کند

                                          این را از مرغ عشق هایم آموختم...

                        با وفایت می کند

                                     حتی اگر تمام دنیا هم بگوید او بد است

                                                                          تو باور نمی کنی...

                        قدرتمندت می کند

                                   با جُثه ای ضعیف و دستانی لرزان

                                                                چنان حیاتی به جهان می بخشی که گویی

                        در چند نقطه، کویرها سبز می شوند

                                                           و در ناباوری همگان

                                                                             چند سند صلح امضا می شود

                        و یا انسانی از برجی می افتد و زنده می ماند...

                                                                    این را از انسانی به اسم گاندی آموختم...

                        عشق، آه عشق بیدارت می کند

                                                   بعد از سال ها می فهمی که هرگز زنده نبوده ای...

                        عزیزانت از جمله خود را ندیده ای...

                                               گذر فصل ها را درک نکرده ای

                                                             و غذایت را با درک طعم و بویش نخورده ای...

                        می فهمی که انسان دو بار زاییده می شود

                                                    یک بار از مادر و یک بار هم از ذهن

                        می فهمی که حالا باید کاری کنی

                                            شرابی بریزی و جامی بچرخانی

                        به فلافلی خیابان سیزدهم بروی

                                                       و زیر باران، فلافلی داغ

                                                                             با سس تند گوجه میل کنی...

                        می فهمی باید همه چیز را آنگونه که هست بپذیری

                                                                            و تا می توانی لذت ببری...

                        به دختری که علاقه داری زنگ بزنی

                                                          و بگویی که چقدر دوستش داری

                        به پسری که تو را رنجانده زنگ بزنی

                                        و بگویی که از صمیم قلب او را بخشیده ای

                                                            بگویی که فرصت دیگری به او می دهی...

                        ...عشق امیدوارت می کند

                                      حتی اگر وسط جهنم در حال جلز و ولز باشی

                                                                             حتی اگر آینده ای نداشته باشی...

                        حتی اگر دختری و یا پسری تو را دوست نداشته باشد

                                     حتی اگر زشت باشی و یا 120 کیلو وزن ات باشد

                                                                      حتی اگر بی پول و بی تحصیلات باشی..

                        عزیز من، عشق، آه عشق

                                               تو را تبدیل به آنچه برایش به دنیا آمده ای می کند..

                        آنچه که مقصود هستی، در آن

                                                    از روز فرم گرفتن جهان بوده است

                        این را، راستش را بگویم این را

                                               از چشمان معصوم دختری که

                                                                        دوستش می داشتم آموختم...

                        روزی که ناامیدانه گفت:

                                                          هیچوقت تنهایم مگذار...

تمام خاطراتت را شست

نرفت

روی دامنم گاه گرفت

دانه دانه خیالت

شد تا قدم  دوتا

برای نبودن هایت

های های زد

روی  بخت تو

خوب بخواب

می خواهم ببینی

 چرک نویس دست دلم

را که سوخت!

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را

او که هرگز نتوان یافت همانندش را
 

منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد 

غزل و عاطفه و روح هنرمندش را
 

از رقیبان کمین کرده عقب می ماند

هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را
 

مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر

هر که تعریف کند خواب خوشایندش را

...

مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد

مادرم تاب ندارد غم فرزندش را
 

عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو

به تو اصرار نکرده است فرایندش را
 

قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت

مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید 

بفرستند رفیقان به تو این بندش را :
 

منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر

یه روز می رسه دستاتو دوباره می گیرم رفیق

من کام از سیگار می گیرم ، تو کام بگیر از نارفیق

نخورده مستم، سگ مست! دلم از دنیا خستَس

تو مست رویاهات بمون شدی شبیه کرکس

دنیام شبیه قفسه، در بازه اما کو پرم؟

تو با همه عالم بپر، من با خدام نمی پرم

چشات موریانه زده س! چشمامو "دل" جواب کرد 

اونکه ما رو خراب می خواس، خراب نشد خراب کرد!

کجای دنیا وایسادی "هوس" رو می کنی رصد؟

از نحسی تنت شدم تشنه به خونِ یه جسد!

حرفمو پس می گیرم و دستات از جنس نکبتن

یه عمریم اشک بریزی چشات پر از کثافتن

این کام آخره ولی سیگار منو ترکم نکرد

اون که می خواس ترکم بده یه لحظه هم درکم نکرد

"waterlily"

   گفتی که می بوسم تو را، گفتم تمنا می کنم

   گفتی اگر بیند کسی، گفتم که حاشا می کنم

   گفتی ز بخت بد اگر ناگه رقیب آید ز در

   گفتم که با افسون گری او را ز سر وا می کنم

   گفتی که تلخی های می، گر ناگوار افتد مرا

   گفتم که با نوش لبم آن را گوارا می کنم

   گفتی چه می بینی بگو، در چشم چون آیینه ام

   گفتم که من خود را در او عریان تماشا می کنم

   گفتی که از بی طاقتی دل قصد یغما می کند

   گفتم که با یغماگران باری مدارا می کنم

   گفتی که پیوند تو را با نقد هستی می خرم

   گفتم که ارزان تر از این من با تو سودا می کنم

   گفتی اگر از کوی خود روزی تو را گویم برو

   گفتم که صد سال دگر امروز و فردا می کنم

   گفتی اگر از پای خود زنجیر عشقت وا کنم

   گفتم ز تو دیوانه تر دانی که پیدا می کنم